အတိတ္အိပ္မက္

နာက်ည္းျခင္းမပါတဲ့
နာက်င္မွုေတြနဲ႔အတူ
ငါမင္းကို သတိရမိတယ္။
အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္...
ငါ့ရဲ့ မနက္ခင္းတုိင္းဟာ
မင္းကိုေတြ႕ရမဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔
အားသစ္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။
တစ္နာရီေလာက္ေ၀းရင္ေတာင္
လြမ္းဆြတ္ျခင္း ဗရပြနဲ႔
စာလႊာေတြေရးခဲ့တယ္။
အတိတ္က ဖုန္းျမည္တသံတုိင္းဟာလည္း
ခ်ိန္ျမန္ျခင္းအတိျပီးလုိ႔ေပါ့။
အတူဆံုခ်ိန္တုိင္းမွာ
နာရီေတြကို ရပ္ထားခ်င္တဲ့
ႏွစ္ဦးသား ဆႏၵ
ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ။
အတူေလွ်ာက္ဖူးခဲ့တဲ့
ညေနခင္းေတြမွာ
တုိက္ခက္တဲ့ ေလေျပဟာ
အေအးခ်မ္းဆံုးပဲလား။
အတိတ္က ေရးစပ္ခဲ့တဲ့
မင္းအတြက္ ကဗ်ာေတြမွာ
အသည္းကြဲမွဳေတြ မပါခဲ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ...
ေလာကၾကီးကို ဆန္႔က်င္ျပီး
မင္းေၾကာင့္ အိပ္မက္မက္ခဲ့ရသူပါ။
အတိတ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းမရႏုိင္ေပမယ့္
အတိတ္ဟာေတာ့ အတိတ္ပါပဲ။
အိပ္မက္လုိက်န္ခဲ့ပါျပီ။
ဒီအခ်ိန္မွာ...
စြဲလမ္းတတ္သူ ငါကေတာ့
အိပ္မက္ကေလးကို တမ္းတရင္း
ေျပာင္းလဲတတ္သူ မင္းအတြက္
တစ္ကုိယ္တည္း ငိုေၾကြးေနဦးမယ္။